leRAREnPRAATje

gast: dhr. F.J. Engelsma

Nu ik de school ga verlaten en het leraar zijn verwissel voor een "nog betere baan", wordt mij de eer gegund een stukje te schrijven voor de "Zaailander", en dit doe ik graag. De "Zaailander" heeft dit jaar een duidelijk eigen gezicht gekregen en dat hoort ook zo.

Ja, waarover moet je dan schrijven? Je kunt het hebben over het verleden en dan kun je blij zijn, dat je toen nog kon studeren, wat je wilde; er waren nog geen studentenstops en zo.

Alhoewel, het werd je aangeraden om een cursus didactiek te volgen. Dan kon je altijd nog les gaan geven, als je geen wetenschappelijke baan kon bemachtigen. Nou, dat kwam dus prachtig uit, want voor ik het besefte, werd ik voor de leeuwen gegooid.

Nu, zo’n 4½ jaar later, word ik weer voor de leeuwen geworpen. Gelukkig zit er, anders dan voor de klas, een afrastering tussen. In één van de Nederlandse dierenparken, Ouwehands Dierenpark te Rhenen, op de Grebbeberg, ben ik namelijk aangesteld als Biologisch Medewerker. In plaats van met 800 leerlingen, wordt ik daar geacht te gaan werken met zo’n 2000 dieren.

Onweerstaanbaar komt de drang tot vergelijken naar voren. Eigenlijk is dat vergelijken helemaal niet zo moeilijk. Dagelijks komen er bussen vol schoolkinderen naar het park, wat varieert van "een lekker dagje uit zijn" tot "het uitvoeren van allerlei opdrachten". Het is zonder meer duidelijk, als je de dieren maar op tijd hun natje en droogje geeft, leveren die niet de minste problemen op...

Mocht je in de toekomst, met je diploma op zak en gedwongen door een of andere stop, op zoek zijn naar een leuke baan, dan kun je natuurlijk altijd nog bij ons solliciteren naar het edele vak van dierenverzorger. Leuk werk; wat je de ene dag verwijdert, ligt er de volgende dag weer in even grote hoeveelheid. Maar ja echte boerenzonen en -dochteren schijnen daar niet zoveel problemen mee te hebben.

Wellicht denk ik nog wel eens terug aan die school in dat lelijke gebouw aan het Zaailand. Aan de altijd vrije week-enden en de toch wel zeer ruim bemeten vakanties. Dat zal wel anders worden.

Wellicht denk ik nog wel eens terug aan mijn beide collega’s. Misschien roep ik, wanneer we weer eens eieren van een zeldzame vogel in de broedmachine stoppen nog wel eens de hulp in van dhr. Joustra, die immers elk jaar allerlei eenden en ganzen uit zijn broedmachine tevoorschijn tovert.

En uiteraard zal ik, als we problemen krijgen met ons nieuwe aquariumgebouw of met onze fraaie collectie katachtigen, niet aarzelen om dhr. Gramberg, wiens huis naar zeggen opgedeeld is in twee delen, kattebak en volglas-aquarium, te consulteren.

Hopenlijk zie ik af en toe eens wat bekende gezichten door de poorten van het park naar binnen schuiven.