leRAREnPRAATje

Yn it Frysk

Yn it earste eksimplaer fan ’e "ZAAILANDER" waerd my al in lytse oantrún jown om ek ris hwat yn dy krante to skriuwen. Nou haw ik dan de ’ear’ dizze rubryk, dy’t ornearre is on learaeren ek ris op in oare wize oan it wurd to litten, to iepenjen mei in pear opmerkingen.

Men kin fan tinken wol hawwe dat ik efkes op it ûnderwerp omstinne moast, lykas in soad minsken dy’t samar útnoege binne om ris "in stikje to skriuwen", mar ik mien dan dochs hwat gaedliks foun to hawwen.

De tael der ’t ik oit yn skreaun haw seit it faeks al in bytsje: it giet oer it Frysk. It is my fan it earstoan ôf opfallen dat in part fan de skoalbifolking-binammen ûnder de learlingen-in frijhwat negative hâlding foar it Frysk oer hat. In Fryske sizwize of it op de ien of oare wize referearje oan it Frysk bringt yn myn lessen Nederlânsk noch wolris frjemde réaksjes toweech. Sa fan: "Meneer, we hebben toch Nederlands, nu", ensfh.

Sa’n utering kin ik my fansels wol foarstelle, mar spitich is it al. Der komt nammentlik by de opmerker hieltiten in lytsachtsjen fan it Frysk efterwei en somtiden ek noch in soarte fan skamte: "Maar meneer, dáárvoor komen we toch niet op school".

In learaer Nederlânsk is neffens in kommisje op it mêd fan de memmetaal, de ACLO, yn it foarste plak learaer Memmetaal, dus perfoarst net allinnich Nederlânsk. Hy bisiket dan ek, de streektalen dy’t de bern prate har gerak to jaen, om oan to sluten by de tael- en kulturele eftergrounen fan ’e learlingen.

Skamte of lytsachtsjen fan it Frysk, of hokfoar tael ek mar, toane neffens my kultuer earmoede en faeks sels wol selsforachting.

Ik soe sizze: wêz bliid mei it opnimmen fan Fryske (en oare) eleminten yn de lessen salang’t dy as doel ha: biwust meitsjen fan jins taelsitewaesje en it bifoarderjen van suver Nederlânsk en Frysk. Réaksje jerne yn it kommende nûmmer fan’e "ZAAILANDER".

gast: hr. Hoogeveen